Na przełomie XIX i XX wieku w środowisku wykonawców i twórców nastąpił znaczący wzrost zainteresowania muzyką minionych epok. Ważnym przejawem stopniowego odradzania się muzyki dawnej był wpływ, jaki wywarła ona na bieżącą twórczość. W dorobku kompozytorów europejskich odnajdziemy m.in. liczne przykłady nawiązań do barokowych czy klasycznych form i gatunków. Menuet spotkał się ze szczególnym zainteresowaniem Maurice’a Ravela, który stworzył aż pięć miniatur fortepianowych będących stylizacją tego starofrancuskiego tańca: Menuet antique (1895), Menuet (1904), Menuet z Sonatiny na fortepian (1905), Menuet sur le nom d’Haydn (1909) oraz Menuet z suity Le tombeau de Couperin (1919).
W niniejszym artykule dokonano porównania tych utworów, aby z jednej strony wskazać podobieństwa i różnice z gatunkowym wzorcem, z drugiej natomiast — odszukać ewentualne cechy wspólne nadające owym stylizacjom indywidualny rys. Analizie komparatystycznej poddano zarówno sposób ukształtowania formy (odnosząc poszczególne rozwiązania do klasycznego wzorca menueta da capo), harmonikę (w przypadku Ravela wyraźnie zabarwioną modalizmami i układami warstwowymi, zrywającymi potencjalne więzi funkcyjne), rytmikę (z charakterystycznymi synkopami zaburzającymi taneczny, trójdzielny puls) oraz fakturę (z wyrafinowanymi kontrapunktycznie przykładami polifonizacji).
