Choć Zofia Lissa jest pamiętana głównie jako propagatorka socrealizmu, jej poglądy i teorie muzyczne wciąż stanowią przedmiot dyskusji. W przeciwieństwie do jej ideologii, nie straciły one na aktualności. Bliższe badania ujawniają, że Lissa pracowała nad szerokim zakresem tematów, w tym, szczególnie przed II wojną światową, nad rozwojem muzykalności dzieci.
Potwierdzają to artykuły opublikowane w czasopismach takich jak „Kwartalnik Muzyczny”, „Muzyka w Szkole” oraz „Przegląd Społeczny”, a także jeden tekst opublikowany przez Sekcję Psychologii Polskiego Towarzystwa Filozoficznego. Informacje zawarte w jednej z biografii muzykolożki, mówiące, że prowadziła badania w słynnym wówczas Lwowskim Instytucie Psychotechnicznym, wydają się więc wiarygodne. Co więcej, w niektórych badaniach dotyczących polskiej muzykologii przed i bezpośrednio po II wojnie światowej, Lissa jest najczęściej kojarzona z dziedziną psychologii muzyki.
W swojej niedawnej pracy Śpiew jako wartość osobista dziecka Jadwiga Uchyła-Zroski cytuje Lissę obok takich autorów jak Gordon, Kodály i Wierszyłowski. Na podstawie swoich badań, Uchyła-Zroski proponuje nową heurystyczną metodę treningu wokalnego, która może okazać się interesująca dla kompozytorów muzyki dla dzieci.
Zymer Izabela, Wkład Zofii Lissy w badania rozwoju muzykalności dzieci jako źródło inspiracji dla twórców muzyki i metodologii wychowania muzycznego,
[e-publikacja] „Muzyka ma różne przeznaczenia”. Formy i funkcje muzyki użytkowej, red. Aleksandra Kłaput-Wiśniewska, Barbara Mielcarek-Krzyżanowska, Wydawnictwo Akademii Muzycznej imienia Feliksa Nowowiejskiego SAGITTARIA, Bydgoszcz 2023, s. 27-42.
