W drugiej połowie ubiegłego wieku z szerokim oddźwiękiem spotkała się oryginalna teoria Ernő Lendvaia, który w wybranych utworach Beli Bartóka wykazał występowanie stałej proporcji, znanej jako „złote cięcie”. Według niego tzw. liczba Φ regulowała nie tylko proporcje pomiędzy poszczególnymi odcinkami utworów, ale oddziaływała również na sferę melodyki i harmoniki. Zasugerował tym samym istnienie kompleksowego systemu […]
